| Echtscheiding en kinderen | meer kinderen |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
Let op: in deze pagina moeten nog de broodnodige links worden aangebracht.
|
Wat is het? Scheiding en echtscheiding van ouders, en de gebeurtenissen die daaraan voorafgaan, onderbreken de stabiliteit en voorspelbaarheid die kinderen nodig hebben. Naast het overlijden van een direct familielid is een scheiding de meest stressvolle gebeurtenis die een gezin kan treffen. Kinderen kunnen een groot verlies voelen, evenals angst, woede en verdriet, omdat de wereld zoals zij die kennen aanzienlijk is veranderd. Kinderen kunnen bang zijn om verlaten te worden of om de liefde van hun ouders te verliezen. Om verschillende redenen verslechteren de opvoedingsvaardigheden vaak rond de scheiding. Ouders zijn meestal gepreoccupeerd en kunnen boos en vijandig zijn tegen elkaar. Kinderen kunnen zich schuldig voelen omdat ze denken dat ze op de een of andere manier de scheiding hebben veroorzaakt. Als ouders kinderen negeren of sporadisch en onvoorspelbaar op bezoek komen, voelen kinderen zich afgewezen. |
Echtscheiding of scheiding van ouders is een moeilijke gebeurtenis voor kinderen. Veel gezinnen bestaan echter niet uit twee ouders die samenwonen met hun kinderen. Gezinnen nemen veel verschillende vormen aan, zoals een kind en een alleenstaande ouder, een gemengd gezin met ouders en kinderen uit eerdere relaties, of kinderen die worden opgevoed door of met grootouders of andere familieleden of andere volwassen verzorgers.
Fasen van aanpassing
Zodra ouders beslissen om te scheiden en te scheiden, doorlopen de gezinsleden verschillende aanpassingsfasen.
In de acute fase (de periode waarin ouders besluiten om te scheiden, inclusief de tijd voorafgaand aan de scheiding) is de onrust vaak het grootst. Deze fase kan tot 2 jaar duren.
Tijdens de overgangsfase (de tijd rond de eigenlijke scheiding), bevindt het kind zich in een aanpassingsperiode aan de nieuwe relatie tussen de ouders, bezoek- en woonregelingen.
Na de scheiding (de fase na de scheiding) zou zich na verloop van tijd een ander soort stabiliteit moeten ontwikkelen.
Gevolgen voor kinderen
Tijdens de scheiding kan schoolwerk onbelangrijk lijken voor kinderen en adolescenten, en de schoolprestaties gaan vaak achteruit. Kinderen kunnen fantasieën hebben dat de ouders zich zullen verzoenen. De effecten op kinderen variëren naargelang de leeftijd en het ontwikkelingsniveau:
- kinderen van 2 tot 5 jaar: Kunnen slaapproblemen hebben, driftbuien en verlatingsangst. Toiletteervaardigheden kunnen verslechteren.
- kinderen van 5 tot 12 jaar: Kunnen verdriet, rouw, intense woede en irrationele angsten (fobieën) ervaren.
- adolescenten: Voelen zich vaak onzeker, eenzaam en verdrietig. Sommigen nemen risico's, zoals drugs- en alcoholgebruik, seks, diefstal en geweld. Anderen kunnen eetstoornissen ontwikkelen, opstandig worden, spijbelen of zich aansluiten bij leeftijdsgenoten die risicogedrag vertonen (zie Inleiding tot problemen bij adolescenten).
Kinderen helpen ermee om te gaan
Kinderen moeten hun gevoelens kunnen uiten bij een volwassene die aandachtig luistert. Counseling kan kinderen een zorgzame volwassene bieden die, in tegenstelling tot hun ouders, niet van streek zal raken door hun gevoelens.
Kinderen passen zich het beste aan als ouders met elkaar samenwerken en zich richten op de behoeften van het kind. Ouders moeten onthouden dat een scheiding alleen hun relatie als echtgenoten verbreekt, niet hun relatie en verantwoordelijkheden als ouders van hun kinderen. Waar mogelijk moeten ouders dicht bij elkaar wonen, elkaar respectvol behandelen in het bijzijn van het kind, de ander blijven betrekken bij het leven van het kind en rekening houden met de wensen van het kind met betrekking tot bezoekrecht. Oudere kinderen en adolescenten moeten steeds meer inspraak krijgen in de woonregeling. Ouders mogen nooit suggereren dat hun kinderen partij moeten kiezen en mogen geen negatieve gevoelens over de andere ouder uiten tegenover hun kinderen.
Met kinderen moeten ouders:
- problemen open, eerlijk en rustig bespreken
- aanhankelijk blijven
- consequent discipline blijven geven
- normale verwachtingen handhaven met betrekking tot klusjes en schoolwerk
Ouders kunnen de communicatie met hun kinderen open houden door hen aan te moedigen in vertrouwen te nemen en uit te spreken hoe ze zich voelen. Als een kind bijvoorbeeld zegt boos te zijn over de scheiding, kunnen ouders zeggen: “Dus, de scheiding maakt je boos” of “Vertel me daar eens wat meer over”. Vragen hoe het kind zich voelt, kan ook gevoelige emoties of angsten bespreekbaar maken.
Door over hun eigen gevoelens te praten, moedigen ouders kinderen aan om hun angsten en zorgen te erkennen. Bijvoorbeeld, over een scheiding kan een ouder zeggen: “Ik ben ook verdrietig over de scheiding. Maar ik weet ook dat dit voor ons het juiste is. Ook al kunnen we niet meer samenwonen, we zullen allebei altijd van je houden en voor je zorgen.” Op deze manier kunnen ouders hun eigen gevoelens bespreken, hen geruststellen en uitleggen dat scheiden voor hen de juiste keuze is. Soms hebben kinderen, vooral jongeren, het nodig om dezelfde boodschap herhaaldelijk te horen.
De meeste kinderen krijgen binnen ongeveer een jaar na de scheiding weer een gevoel van veiligheid en steun als de ouders zich aanpassen en zich inspannen om aan de behoeften van de kinderen te voldoen.
Gevolgen van een nieuwe relatie
Als alle betrokken volwassenen er op de juiste manier mee omgaan, kan de stabiliteit behouden blijven als een van beide of beide ouders met een nieuwe partner gaat samenwonen of hertrouwt. Sommige kinderen voelen zich ontrouw aan de ene ouder door de nieuwe partner van de andere ouder te accepteren.
Bronnen: