| Recht op informatie | meer fundamentals |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
Let op: in deze pagina moeten nog de broodnodige links worden aangebracht.
Mensen hebben recht op informatie over mogelijke risico's, voordelen en alternatieve behandelingen wanneer ze beslissingen nemen over medische zorg, en ze hebben de vrijheid om zorg te accepteren of te weigeren. Voordat artsen een invasieve test uitvoeren of medische behandeling geven, moeten ze toestemming krijgen van een bekwame patiënt op een geïnformeerde en vrijwillige manier. Dit proces staat bekend als geïnformeerde toestemming. (Zie ook Overzicht van juridische en ethische kwesties in de gezondheidszorg.)
Het proces van toestemming moet gepaard gaan met een gesprek tussen de patiënt en de arts. Patiënten moeten worden aangemoedigd om vragen te stellen over hun aandoening en behandelingsopties, en artsen moeten feiten en inzichten delen, samen met ondersteuning en advies. Artsen moeten de informatie op een voor de patiënt begrijpelijke manier presenteren en de risico's en voordelen duidelijk communiceren. De federale wetgeving van de Verenigde Staten vereist dat artsen redelijke maatregelen nemen om adequaat te communiceren met patiënten die geen Engels spreken of andere communicatiebarrières hebben.
Gezondheidszorgprofessionals maken steeds vaker gebruik van hulpmiddelen voor patiëntenbeslissingen (PDA's) om medische informatie over te brengen. PDA's omvatten educatieve literatuur met afbeeldingen, foto's en diagrammen; beslissingsschema's; video's; interactieve programma's op websites, zoals programma's die vragen stellen en feedback geven. PDA's kunnen zelfs gestructureerde persoonlijke coaching omvatten. Mensen die PDA's gebruiken, voelen zich mogelijk minder conflictueus over medische beslissingen.
Toestemming wordt in wezen bereikt wanneer patiënten het volgende begrijpen:
- hun huidige medische toestand begrijpen, inclusief het waarschijnlijke verloop als er geen behandeling wordt gevolgd
- potentieel nuttige behandelingen begrijpen, inclusief een beschrijving en uitleg van mogelijke nadelen, voordelen en lasten
- meestal de mening van de zorgverlener over het beste alternatief begrijpen
- de onzekerheden begrijpen die aan elk van deze elementen verbonden zijn
Meestal wordt voor belangrijke behandelingsbeslissingen een document ondertekend door de patiënt waarin de bespreking wordt samengevat.
Als de patiënt niet in staat is om toestemming te geven (wilsonbekwaam), wendt de arts zich tot de persoon (vertegenwoordiger) die in een volmacht voor gezondheidszorg is genoemd. Als er geen volmacht is, kan de arts zich wenden tot een andere bevoegde plaatsvervangende beslisser. Als er dringende of spoedeisende zorg nodig is en er niet onmiddellijk een bevoegde beslisser beschikbaar is, is het beginsel van veronderstelde toestemming van toepassing. Er wordt verondersteld dat mensen instemmen met elke noodzakelijke spoedeisende behandeling, tenzij ze een dergelijke behandeling eerder uitdrukkelijk hebben geweigerd.
Zorg weigeren
Mensen die wettelijk en klinisch bekwaam zijn, hebben het recht om medische zorg te weigeren. Ze mogen zorg weigeren, zelfs als het iets is dat bijna iedereen zou accepteren of iets dat duidelijk levensreddend is. Een persoon met een hartaanval kan bijvoorbeeld besluiten het ziekenhuis te verlaten, zelfs als dat tot de dood kan leiden. Zelfs als andere mensen denken dat de beslissing verkeerd of irrationeel is, kan de beslissing om behandeling te weigeren op zichzelf niet worden gebruikt als bewijs dat de persoon wilsonbekwaam is. In veel gevallen weigeren mensen behandeling uit angst, onbegrip of gebrek aan vertrouwen. Maar weigering kan ook het gevolg zijn van depressie, delirium of andere medische aandoeningen die het vermogen van de persoon om beslissingen over gezondheidszorg te nemen, kunnen aantasten.
Een weigering van zorg moet de arts ertoe aanzetten om verder te praten om te bepalen waarom de patiënt zorg weigert en of eventuele bezwaren van de patiënt tegen het accepteren van zorg kunnen worden weggenomen. Patiënten die zorg weigeren omdat ze die niet kunnen betalen, kunnen bijvoorbeeld worden geholpen bij het aanvragen van een uitkering, zoals Medicaid, of worden geïnformeerd over de mogelijkheid om een geschikt betalingsplan af te spreken. De competente weigering van behandeling door een patiënt wordt niet beschouwd als een poging tot zelfmoord, noch wordt de naleving van de weigering van de patiënt door de arts wettelijk beschouwd als medische hulp bij sterven (voorheen artsenhulp bij zelfdoding genoemd). In plaats daarvan wordt elk daaropvolgend overlijden wettelijk beschouwd als een natuurlijk gevolg van het ziekteproces zelf.
Soms kan de weigering van een patiënt om zich te laten behandelen anderen schade berokkenen. Patiënten die bijvoorbeeld de behandeling van bepaalde infectieziekten, zoals tuberculose, weigeren, brengen andere mensen in gevaar voor besmetting. Ook mensen die de behandeling van anderen, zoals een minderjarig kind of een afhankelijke volwassene, weigeren, kunnen de gezondheid van die andere persoon in gevaar brengen. In dergelijke gevallen raadplegen artsen vaak advocaten, rechters en deskundigen op het gebied van ethiek.
Bronnen: