| Eosinofiele longontsteking | meer longen en luchtwegen |
| Longinfiltraten met eosinofiliesyndroom | |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
|
Wat is het? Eosinofiele longontsteking is een groep longaandoeningen waarbij eosinofielen (een type witte bloedcel) in verhoogde aantallen voorkomen in de longen en meestal ook in de bloedbaan. |
- bepaalde aandoeningen, medicijnen, chemicaliën, schimmels en parasieten kunnen ervoor zorgen dat eosinofielen zich ophopen in de longen
- mensen kunnen hoesten, een piepende ademhaling krijgen of zich kortademig voelen en sommige mensen ontwikkelen ademhalingsproblemen
- artsen gebruiken röntgenstralen en laboratoriumtests om de aandoening op te sporen en de oorzaak vast te stellen, vooral als parasieten als oorzaak worden vermoed
- meestal worden corticosteroïden gegeven.
Zie ook Overzicht van interstitiële longaandoeningen.
Eosinofielen zijn een type witte bloedcel dat deelneemt aan de immuunrespons van de long. Het aantal eosinofielen neemt toe tijdens veel ontstekings- en allergische reacties, waaronder astma, dat vaak gepaard gaat met bepaalde vormen van eosinofiele longontsteking. Eosinofiele longontsteking verschilt van typische longontstekingen doordat er geen aanwijzingen zijn dat de kleine luchtzakjes van de longen (alveoli) geïnfecteerd zijn door bacteriën, virussen of schimmels. De alveoli en vaak ook de luchtwegen vullen zich echter wel met eosinofielen. Zelfs de bloedvatwanden kunnen worden aangetast door eosinofielen en de vernauwde luchtwegen kunnen verstopt raken met een ophoping van afscheidingen (slijm) als astma zich ontwikkelt.
Löffler syndroom
Het Löffler-syndroom, een vorm van eosinofiele longontsteking,
kan geen symptomen of milde ademhalingssymptomen (meestal droge hoest) veroorzaken. Voor de diagnose zijn
röntgenfoto's van de borstkas en
bloedonderzoek nodig om verhoogde eosinofielenwaarden in het bloed te vinden.
Het Löffler-syndroom maakt vaak deel uit van een besmetting door een van de verschillende soorten nematodewormen (rondwormen),
meestal Ascaris lumbricoides; bij een derde van de mensen wordt echter geen oorzaak gevonden.
De ziekte verdwijnt meestal binnen 1 maand.
Artsen kunnen corticosteroïden geven om de symptomen
te verminderen en de ontsteking tegen te gaan.
Oorzaak
De precieze reden waarom eosinofielen zich ophopen in de longen is niet goed bekend, maar het kan een soort
allergische reactie zijn. Vaak is het niet mogelijk om de
stof te identificeren die de allergische reactie veroorzaakt. Er zijn echter enkele bekende oorzaken van eosinofiele longontsteking, waaronder
- sigarettenrook
- bepaalde geneesmiddelen (bijvoorbeeld penicilline, aminosalicylzuur, carbamazepine, L-tryptofaan, naproxen, isoniazide, nitrofurantoïne, fenytoïne, chloorpropamide en sulfonamiden [zoals sulfamethoxazol/trimethoprim])
- chemische dampen (bijvoorbeeld cocaïne of nikkel ingeademd als damp)
- schimmels (meestal Aspergillus fumigatus)
- parasieten (vooral rondwormen, inclusief nematoden)
- systeem aandoeningen (bijvoorbeeld eosinofiele granulomatose met polyangiitis)
Symptomen
De symptomen kunnen mild of levensbedreigend zijn, en acuut of chronisch.
Acute eosinofiele longontsteking verloopt snel. Het kan koorts, pijn op de borst verergerd door diep ademhalen, kortademigheid, hoesten en een algemeen gevoel van ziekte veroorzaken. Het zuurstofgehalte in het bloed kan ernstig dalen en acute eosinofiele longontsteking kan binnen enkele uren of dagen overgaan in acuut ademhalingsfalen als het niet wordt behandeld.
Het is mogelijk dat het Löffler-syndroom geen of slechts milde ademhalingssymptomen veroorzaakt. Iemand kan hoesten, een piepende ademhaling hebben en zich kortademig voelen, maar herstelt meestal snel.
Chronische eosinofiele longontsteking, die langzaam verloopt in de loop van dagen of weken, is een aparte aandoening die ook ernstig kan worden. De aandoening remitudineert en komt vanzelf terug en kan in de loop van weken of maanden verergeren. Levensbedreigende kortademigheid kan optreden als de aandoening niet wordt behandeld.
Diagnose
- röntgenfoto's van de borst en computertomografie
- bronchoscopie
- bloedonderzoek om het aantal eosinofielen te meten
Als artsen een eosinofiele longontsteking vermoeden, maken ze eerst een röntgenfoto van de borstkas.
Bij acute eosinofiele longontsteking is de thoraxfoto abnormaal, maar soortgelijke afwijkingen kunnen ook bij andere aandoeningen voorkomen.
Bij chronische eosinofiele longontsteking kunnen röntgenfoto's van de borstkas helpen bij het stellen van de diagnose.
Vaak is computertomografie (CT) van de borstkas nodig voor de diagnose, vooral bij zowel acute als chronische eosinofiele longontsteking.
Het aantal eosinofielen in het bloed wordt gemeten. Bij acute eosinofiele longontsteking kan het aantal eosinofielen in het bloed normaal zijn. Bij chronische eosinofiele longontsteking laten tests grote aantallen eosinofielen in het bloed zien, soms wel 10 tot 15 keer het normale aantal.
Microscopisch onderzoek van cellen uit spoelingen van de alveoli, verkregen tijdens bronchoscopie, laat meestal klonters eosinofielen zien. Andere laboratoriumtesten kunnen worden gedaan om te zoeken naar een infectie met schimmels of parasieten. Deze tests kunnen microscopisch onderzoek van ontlasting omvatten om te zoeken naar wormen en andere parasieten.
Behandeling
Eosinofiele longontsteking kan mild zijn en mensen met de ziekte kunnen beter worden zonder behandeling.
Voor acute eosinofiele longontsteking is meestal een corticosteroïde zoals prednison nodig.
Bij chronische eosinofiele longontsteking kan prednison vele maanden of zelfs jaren nodig zijn.
Als iemand een piepende ademhaling ontwikkelt, worden dezelfde behandelingen gegeven als bij astma. Als wormen of andere parasieten de oorzaak zijn, wordt de persoon behandeld met de juiste medicatie. Gewoonlijk worden de medicijnen gestopt die de ziekte kunnen veroorzaken.
Bronnen:
| Laatste wijziging: 01 december 2023 | Colofon Disclaimer Privacy Zoeken Copyright © 2002- G. Speek |