| Juridische en ethische kwesties aan het einde van het leven | meer fundamentals |
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
Merck Manual, consumer version.
Lees meer over de Merck Manuals.
Let op: in deze pagina moeten nog de broodnodige links worden aangebracht.
Mensen en hun familieleden hebben vaak specifieke wensen en behoeften met betrekking tot overlijden en sterven.
- wilsverklaringen geven familieleden en zorgverleners instructies over de beslissingen van een persoon met betrekking tot medische zorg, voor het geval de persoon zelf niet in staat is om dergelijke beslissingen te nemen wanneer dat nodig is.
- sommige stervenden overwegen zelfmoord, hoewel maar weinig mensen daadwerkelijk stappen ondernemen om hun eigen dood te veroorzaken.
- in sommige gebieden staat de wet medische hulp bij sterven toe als aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan en specifieke procedures worden gevolgd.
Wilsverklaringen
Wilsverklaringen voor gezondheidszorg zijn juridische documenten waarin de wensen van een persoon met betrekking tot beslissingen over gezondheidszorg worden vastgelegd voor het geval de persoon niet meer in staat is om beslissingen over gezondheidszorg te nemen. Wilsverklaringen moeten schriftelijk worden vastgelegd en voldoen aan de vereisten van de staatswetgeving. Er zijn twee soorten wilsverklaringen: wilsverklaringen en volmachten voor gezondheidszorg.
- een wilsverklaring geeft vooraf de instructies of voorkeuren van een persoon weer met betrekking tot toekomstige medische behandelingen, met name zorg aan het levenseinde, voor het geval de persoon niet meer in staat is om beslissingen over gezondheidszorg te nemen.
- een volmacht voor gezondheidszorg wijst een persoon aan (een zogenaamde gezondheidszorgagent of -vertegenwoordiger, of een andere benaming, afhankelijk van de staat) om beslissingen te nemen voor de persoon (de volmachtgever) in het geval van (tijdelijke of permanente) onbekwaamheid om beslissingen over gezondheidszorg te nemen.
Daarnaast zijn er steeds meer staats- en lokale programma's die zich bezighouden met een reeks levensreddende behandelingen in noodsituaties, naast cardiopulmonale reanimatie (CPR – een noodprocedure die de hart- en longfunctie herstelt) voor mensen met een vergevorderde ziekte. Deze programma's worden meestal Physician Orders for Life-Sustaining Treatment of POLST genoemd. POLST is van toepassing in alle zorgomgevingen. In een medische crisis moeten ambulancepersoneel en andere zorgverleners eerst POLST volgen.
POLST en soortgelijke programma's omvatten een door een arts geïnitieerd gesprek en een gezamenlijk besluitvormingsproces met mensen met een vergevorderde of terminale ziekte. Dit resulteert in een set medische voorschriften die door de arts zijn opgesteld, in overeenstemming met de zorgdoelen van de persoon, waarin de wensen van de persoon met betrekking tot het gebruik van reanimatie, kunstmatige voeding en hydratatie, ziekenhuisopname, beademing, intensive care en andere ingrepen die mogelijk kunnen worden toegepast in een medische crisis, worden behandeld.
Maar zelfs zonder schriftelijke documenten biedt een gesprek tussen de patiënt, de familie en zorgverleners over de beste zorg een belangrijke leidraad voor zorgbeslissingen op een later moment, wanneer de patiënt zelf niet meer in staat is om dergelijke beslissingen te nemen. Dit is veel beter dan helemaal niet over deze kwesties te praten.
Zelfmoord
Hoewel maar heel weinig mensen daadwerkelijk stappen ondernemen om hun eigen dood te veroorzaken, overwegen veel stervenden op zijn minst zelfmoord. Het bespreken van zelfmoord met een arts kan helpen om de kwesties op een rijtje te zetten en vaak bepaalde problemen op te lossen die aanleiding gaven tot zelfmoordgedachten. De arts kan meer inspanningen leveren om pijn, depressie en andere verontrustende symptomen onder controle te krijgen. Andere leden van het zorgteam, zoals religieuze leiders, kunnen de persoon en de familie geruststellen dat ze gekoesterd worden en hen helpen betekenis te vinden. Toch kiezen sommige mensen voor zelfmoord om een ondraaglijke situatie te verlichten of om controle te behouden over wanneer en hoe ze willen sterven. De meeste mensen vinden dat ze voldoende controle hebben door behandelingen te weigeren die het leven kunnen verlengen, zoals voedingssondes en beademingsapparatuur. Beslissingen nemen om af te zien van levensreddende behandelingen, af te zien van voedsel en vocht wanneer de dood nabij is, of veel medicijnen of hoge doses medicijnen te nemen om symptomen te verlichten, leidt meestal niet tot de dood en wordt niet beschouwd als zelfmoord (zie ook Death with Dignity National Center: Voluntary Stopping of Eating and Drinking [VSED]).
Medische hulp bij sterven, ook wel euthanasie genoemd, verwijst naar de hulp die artsen bieden aan mensen die hun leven willen beëindigen. Medische hulp bij sterven is onder bepaalde voorwaarden toegestaan in sommige staten van de Verenigde Staten en in sommige andere landen.
Bronnen: