| Hyperparathyreoïdie | meer hormonaal |
|
|
Het onderstaande is de letterlijke vertaling van de online versie van de
- symptomen zijn te wijten aan het hoge calciumgehalte in het bloed en omvatten zwakte en vermoeidheid, constipatie, verlies van eetlust, geheugenverlies, slechte concentratie, verwardheid en meer urineren
- de diagnose wordt gesteld door het meten van het gehalte aan bijschildklierhormoon en calcium in het bloed
- er kan een operatie worden uitgevoerd om een of meer overactieve klieren te verwijderen
De bijschildklieren bevinden zich in de buurt van de schildklier. Hun exacte locatie, en zelfs het totale aantal klieren, is nogal variabel. Deze klieren scheiden bijschildklierhormoon (PTH) af, dat het calciumgehalte in het bloed en de weefsels reguleert door zijn effecten op de botten, de nieren en de darmen.
Hyperparathyreoïdie wordt meestal veroorzaakt door een bijschildklieradenoom (een soort niet-kankergezwel). Bijschildklieradenomen zijn meestal geïsoleerd en solitair. Bijschildklieradenomen kunnen echter deel uitmaken van bepaalde erfelijke aandoeningen waarbij mensen tumoren van meerdere endocriene klieren hebben (multipele endocriene neoplasiesyndromen).
Hyperparathyreoïdie kan ook het gevolg zijn van hyperplasie van de bijschildklieren. Er is sprake van hyperplasie wanneer een orgaan of weefsel in omvang toeneemt. Bij hyperplasie van de bijschildklier is elke bijschildklier vergroot. De cellen van de klier lijken normaal wanneer ze onder een microscoop worden onderzocht, dus het wordt niet beschouwd als een vorm van kanker, maar er is een medische behandeling of operatie nodig om de hoeveelheid bijschildklierweefsel te verminderen en de overactieve bijschildklier weer normaal te maken.
Soorten
Er zijn drie soorten hyperparathyreoïdie:
- Primaire hyperparathyreoïdie, door een aandoening van één of meer bijschildklieren
- Secundaire hyperparathyreoïdie, door een aandoening elders in het lichaam waardoor het calciumgehalte in het bloed daalt (waardoor de bijschildklier PTH meer afscheidt om het calciumgehalte te verhogen)
- Tertiaire hyperparathyreoïdie, door oversecretie van PTH die niet gerelateerd is aan het calciumgehalte in het bloed en niet veroorzaakt wordt door een bijschildklieradenoom
Primaire hyperparathyreoïdie
Primaire hyperparathyreoïdie is het gevolg van overmatige afscheiding van PTH door een aandoening van een of meer bijschildklieren.
Ongeveer 85% van de mensen met primaire hyperparathyreoïdie heeft een bijschildklieradenoom (een niet-kankergezwel)
waarbij slechts één bijschildklier betrokken is. Ongeveer 15% van de gevallen is te wijten aan hyperplasie
of vergroting van alle bijschildklieren. Bijschildklierkanker, waarbij meestal maar één bijschildklier betrokken is,
komt in minder dan 1% van de gevallen voor.
De incidentie van primaire hyperparathyreoïdie neemt toe met de leeftijd en is hoger bij postmenopauzale vrouwen.
Het komt ook vaak voor drie of meer decennia na bestraling van de hals.
Primaire hyperparathyreoïdie veroorzaakt hypercalciëmie (hoog calciumgehalte in het bloed), hypofosfatemie
(laag fosfaatgehalte in het bloed) en overmatige botresorptie (overdracht van calcium van botweefsel naar het bloed).
Overmatige botresorptie leidt op zijn beurt tot osteoporose.
Secundaire hyperparathyreoïdie
Secundaire hyperparathyreoïdie treedt op wanneer hypocalciëmie (een laag calciumgehalte in het bloed) als gevolg van een
niet-parathyroïde aandoening leidt tot chronische oversecretie van PTH. Secundaire hyperparathyreoïdie komt het meest
voor bij mensen met een gevorderde chronische nierziekte wanneer verminderde vorming van actieve vitamine D in de nieren
en andere factoren leiden tot hypocalciëmie en chronische stimulatie van PTH-secretie.
Hyperfosfatemie (een teveel aan fosfaat in het bloed) die zich ontwikkelt als reactie op een chronische nierziekte draagt
hier ook aan bij.
Tertiaire hyperparathyreoïdie
Tertiaire hyperparathyreoïdie ontstaat wanneer PTH wordt uitgescheiden ongeacht het calciumgehalte in het bloed.
Tertiaire hyperparathyreoïdie komt meestal voor bij mensen met langdurige secundaire hyperparathyreoïdie en bij mensen
die al enkele jaren een chronische nierziekte hebben.
Symptomen
Hyperparathyreoïdie heeft vaak geen symptomen. Symptomen, als ze optreden, zijn te wijten aan hypercalciëmie
(overtollig calcium in het bloed) en omvatten zwakte en vermoeidheid, constipatie, verlies van eetlust, slechte concentratie,
geheugenverlies, verwarring en toegenomen urineren.
Complicaties
Hypercalciëmie veroorzaakt vaak een te hoog calciumgehalte in de urine (hypercalciurie), wat kan leiden tot nierstenen.
Chronische hypercalciëmie kan ook leiden tot zwakte en spieratrofie.
Een teveel aan PTH stimuleert de activiteit in botcellen (osteoclasten), waardoor de botten na verloop van tijd kunnen verzwakken
door calciumverlies.
Diagnose
Het komt vaak voor dat iemand met hyperparathyreoïdie geen symptomen heeft. Artsen herkennen vaak voor het eerst dat hyperparathyreoïdie een probleem kan zijn wanneer een bloedtest, meestal gedaan om een andere reden, een verhoogd calciumgehalte in het bloed laat zien (hypercalciëmie).
Zodra hypercalciëmie is bevestigd, controleren artsen meestal het PTH-gehalte in het bloed. De test wordt vaak herhaald. Het vinden van een aanhoudend verhoogd PTH-gehalte bij iemand met hypercalciëmie bevestigt hyperparathyreoïdie. Normaal regelt PTH het calcium in het bloed. Als het calciumgehalte laag is, scheiden de bijschildklieren meer PTH af om het calciumgehalte in het bloed te verhogen. Als het calcium in het bloed hoog is, vertragen de bijschildklieren de PTH-afscheiding. Het hebben van een hoog of zelfs hoog normaal PTH-gehalte op hetzelfde moment als een hoog calciumgehalte is dus niet normaal.
Soms wordt beeldvormend onderzoek van de hals gedaan (bijvoorbeeld ultrasonografie, MRI-scan of CT-scan) om de locatie van een abnormale bijschildklier vast te stellen.
Behandeling
- maatregelen om de calciumspiegel in het bloed te verlagen
- vaak chirurgie
De behandeling van hyperparathyreoïdie hangt af van de ernst van de aandoening.
Bij mensen met primaire hyperparathyreoïdie die geen symptomen hebben en bij wie een operatie niet geïndiceerd is, kan de onderliggende hypercalciëmie worden behandeld met maatregelen om het calciumgehalte in het bloed te verlagen.
Artsen moedigen mensen aan om actief te blijven omdat inactiviteit de hypercalciëmie kan verergeren. Artsen kunnen mensen ook aanraden om een calciumarm dieet te volgen, veel te drinken om de kans op nierstenen te minimaliseren en medicijnen te vermijden die het calciumgehalte in het bloed kunnen verhogen (bijvoorbeeld thiazidediuretica, die worden gebruikt voor de behandeling van hoge bloeddruk of hartfalen).
Voor mensen met ernstige hypercalciëmie veroorzaakt door primaire hyperparathyreoïdie die geen operatie kunnen ondergaan, schrijven artsen soms medicijnen voor die de PTH- en calciumspiegels verlagen, zoals cinacalcet of etelcalcetide.
Chirurgie
Chirurgie om de bijschildklieren te verwijderen (parathyroïdectomie) is geïndiceerd voor mensen met symptomen en voor mensen
met verergerende hyperparathyreoïdie. Het is onduidelijk of mensen met primaire hyperparathyreoïdie die geen symptomen hebben
een operatie nodig hebben.
Veel deskundigen raden echter een operatie aan wanneer:
- laboratoriumwaarden in het bloed en de urine (bijvoorbeeld afwijkingen in calcium en creatinine) bepaalde waarden bereiken
- de botdichtheid in de heup en/of lumbale wervelkolom laag is
- de persoon jonger is dan 50 jaar
- de persoon volgt de voorgeschreven behandeling mogelijk niet goed op
Tijdens een operatie wordt een bijschildklier met een adenoom verwijderd. Het peil van het bijschildklierhormoon (PTH) in het bloed wordt gemeten voor en na het verwijderen van de abnormale klier(en). Als de PTH-spiegel met 50% of meer daalt 10 minuten nadat het adenoom is verwijderd, wordt de behandeling als een succes beschouwd.
Bij mensen met hyperplasie van alle bijschildklieren wordt elke klier verwijderd. Een klein deel van een normaal uitziende bijschildklier wordt opnieuw geïmplanteerd in een van de sternocleidomastoïde spieren aan weerszijden van de nek of onder de huid in de onderarm. Reïmplantatie wordt gedaan om hypoparathyreoïdie, een tekort aan PTH, te voorkomen. Soms wordt bijschildklierweefsel opzij gelegd en ingevroren (cryopreservatie genoemd) om latere transplantatie bij dezelfde persoon mogelijk te maken voor het geval er zich hardnekkige hypoparathyreoïdie ontwikkelt.
Bij milde hyperparathyreoïdie daalt het calciumgehalte in het bloed binnen 24 tot 48 uur na de operatie tot net onder normaal. Bij matige en ernstige hyperparathyreoïdie moeten de calciumspiegels de eerste dagen na de operatie goed in de gaten worden gehouden om er zeker van te zijn dat het calcium niet te laag wordt.
Hyperparathyreoïdie bij nierfalen
Hyperparathyreoïdie bij mensen met nierfalen wordt veroorzaakt door een complexe reeks problemen met vitamine D, calcium,
fosfaat en bijschildklierhormoon. De behandeling bestaat uit actieve vormen van vitamine D, beperking van fosfaat in de voeding
en het gebruik van orale fosfaatbinders (medicijnen die de opname van fosfaat uit voedsel verminderen)
en medicijnen die de PTH- en calciumspiegels verlagen, zoals cinacalcet of etelcalcetide.
Hyperfosfatemie (een teveel aan fosfaat in het bloed) moet worden voorkomen of behandeld als het aanwezig is bij mensen met nierfalen. Artsen beperken de hoeveelheid fosfaat in het dieet van de persoon en schrijven fosfaatbindende middelen voor, zoals calciumcarbonaat, calciumacetaat, lanthaan of sevelamer, die bij elke maaltijd moeten worden ingenomen. Beide benaderingen zijn meestal nodig, vooral bij patiënten met nierfalen die aan de dialyse zijn.
Mensen met nierfalen hebben vaak vitamine D-supplementen nodig om de calciumabsorptie te verbeteren, maar de verbeterde calciumabsorptie kan ook de fosfaatabsorptie verhogen en bijdragen aan hyperparathyreoïdie. Mensen met een gevorderde nierziekte, vooral mensen met nierfalen, moeten hun calcium- en fosfaatspiegels goed in de gaten houden en de dosering van de medicijnen die ze gebruiken regelmatig aanpassen.
Artsen kunnen ook cinacalcet of etelcalcetide geven aan mensen die gedialyseerd worden om het PTH-niveau te verlagen als vitamine D, fosfaatbeperking of fosfaatbinders niet effectief zijn of niet veilig gebruikt kunnen worden.
Bronnen:
- Merck Manual, professional version
- Merck Manual, consumer version
- Wiki Nederlandstalig
- Wiki Engelstalig
| Laatste wijziging: 11 juni 2023 | Colofon Disclaimer Privacy Zoeken Copyright © 2002- G. Speek |